Het idee om dit quartet te vormen ontstond in 2019 en kwam van de Italiaanse bassist Gianmarco Scaglia en de uit Amerika afkomstige drummer Paul Wertigo (1953) wier samenwerking zo’n 10 jaar geleden begon. Scaglia wilde een andere richting inslaan en daartoe voegde hij 2 harmonische instrumenten toe, de gitaar van Simone Gubbiotti en de vibrafoon van Mirko Pedrotti, beiden Italianen. Scaglia is al 40 jaar actief in de jazz en dat met een grote souplesse qua stijlen, Wertigo is vooral bekend door zijn lange verblijf in de Pat Metheny Group maar hij maakte ook deel uit van de Poolse progrock groep SBB en speelde met veel grootheden uit de freejazz, Gubbiotti is vooral bekend uit de mainstream jazz en Pedrotti heeft een klassieke achtergrond. Vier verschillende invalshoeken dus en dat heeft ook zo zijn gevolgen zoals ik hierna zal expliceren.

Het is wel evident dat de beide naamgevers van het quartet de drijvende krachten zijn, meer dan gebruikelijk spelen bas en slagwerk hier een hoofdrol. Dat is vooral te horen in het uptempo openingsnummer “Black Two” met een staccato basritme en een volledig daarop inspelende drumpartij van Wertico, eigenlijk een voortdurende drumsolo. Daarna ebt het tempo en de scherpte wat weg, wat mijns inziens vooral komt doordat de gitaar en de vibrafoon zich vaak in hetzelfde vaarwater bevinden qua klankkleur hetgeen vooral op het conto van gitarist Gubbiotti geschreven kan worden. Waar het gros van de hedendaagse jazzgitaristen zich veelal spiegelen aan blues en rockgitaar geluid is hier sprake van nogal ouderwets aandoend notenspel. In de nummers “Dave”opgedragen aan de beroemde bassist Dave Holland en “Ornette”uiteraard geweid aan Ornette Coleman is er gelukkig weer sprake van een geslaagde opbouw van de spanningsboog. Maar dat neemt niet weg dat ik gezien de staat van dienst van beide leiders toch meer had verwacht van dit album.

Jan van Leersum